ही कविता दामोदर कारे यांची आहे,

वाटते सानुली मंद झुळुक मी व्हावे
घेईल ओढ मन तिकडे स्वैर झुकावे

कधी बाजारी कधी नदीच्या काठी
राईत कधी वा पडक्या वाड्यापाठी
हळु थबकत जावे कधि कानोसा घेत
कधि रमत गमत वा कधी  भरारी थेट

लावून अंगुली कलिकेला हळुवार
ती फुलून बघे तो व्हावे पार पसार
परि जाता जाता सुगंध संहे न्यावा
तो दिशादिशातुनि फिरता उधळुनि द्यावा

गाण्याची चुकलीमुकली गोड लकेर
झुळ्झुळ झऱ्याची पसरावी चौफेर
शेतात पाचुच्या,निळ्या नदीवर शांत
खुलवीत मखमली तरंग जावे गात

वेळूच्या कुंजी वाजवुनी अलगूज
कणसांच्या कानी सांगावे हितगूज
शिंपावी डोही फुले बकुळिची सारी
गाळुनी जांभळे पिकली भुळभुळ तीरी

दिनभरी राबुनी दबला दिसता कोणी
टवटवी मुखावर आणावी बिलगोनी
स्वच्छंद अशा या करुनी नाना मौजा
घ्यावया विसावा यावे मी तिनिसांजा

एखादे कडवे वर खाली झाले असेल तर चू.भू.द्या. घ्या