कबड्डी, माझा अत्यंत आवडता खेळ. शाळेत जाम धमाल यायची दुसऱ्या गटातल्यांना चिडवायला आणि हरवायलाही !

आपल्या संघाची दारोमदार जर केवळ आपल्याच खांद्यावर असेल तर मग त्यातून येणारी जबाबदारी, थ्रिल, रोमांच यांचा परिपाक अनुभवणं म्हणजे काय ते सांगून नाही कळणार.. विरोधी गटाचं चिडवणं टिपेला पोहोचलेलं असतं.. मानसिक खच्चीकरण करणे सपाट्याने चालू असते.. आपला संघ आपल्याकडे आशेने बघत असतो.. शप्पथ ! आत्ताही ते क्षण आठवून सर्वांग रोमांचित झालं माझं.. अशा परिस्थितीत मैदानावरील चिमूटभर माती उचलून कपाळाला लावून घेऊन जणू काही धरणीचा आशिर्वादच घेतला असल्यासारख्या आविर्भावात 'कबड्डी.. कबड्डी.. कबड्डी..' म्हणतम्हणत पलिकडच्या गटातील मुलींच्या डोळ्यात पाहून त्यांचे पुढील पैतरे जाणायचा प्रयत्न करायचा आणि आपल्या अंदाजावर आधारीत बरोबर/चूक कसा का निघेना पण झटापट निर्णय घेऊन 'त्यांच्या सापळ्यात अडकतोय .. बापरे ! आता काय करायचं?!' असा साधाभोळा भाव(??!!) चेहऱ्यावर वागवून त्यांना आपल्या निर्णयाचा थांगपत्ता न लागू देता.. 'कबड्डी.. कबड्डी..' चा घोष चालू ठेवत.. सगळ्यांना जबरी हूल देत हात किंवा पाय मारून जास्तीतजास्त जणींना स्पर्शून नामोहरम करायचं आणि आपल्या संघातील मैत्रिणींना जीवदान देता आल्याने झालेल्या जबरदस्त आनंदी विजयी मुद्रेने आपल्या संघात परतायचं ! काय विजयश्री संचारायची अंगात. हूऽऽह !!!

विरोधी संघाने आपल्याला पकडणे आणि लाक्षणिक अर्थाने 'आम्हाला सोडून जाऊ नको' असे म्हणणे या पोकळ धबडग्यात न अडकता प्रसंगी लढावं, सरपटावं लागल्यास.. श्वासाची परीक्षा पहावी लागल्यास ती देऊन निर्वाणीचा लढा देत सगळ्या पकडींमधून लिलया सटकत फुललेल्या श्वासाने अखेरपर्यंत 'कबड्डी.. कबड्डी..' म्हणत सीमारेषेवेर हात मारून स्वतःला सोडवून घेत आपला निर्णय कसा बरोबर होता, ते सर्वांना दाखवून देण्यात काय अलौकीक आनंद असतो !

एखादवेळेस निर्णय चुकला आणि विरोधकांच्या गराड्यात आपला श्वास तुटला.. तर गुडघे वाकवून बसावं लागतं जोवर संघातला दुसरा गडी धमाल खेळी करून आपल्याला जीवनदान देत नाही.. स्वतःच्या चुकांचा अभ्यास करून पुढल्यावेळी कसं खेळलं तर आपल्याला सगळ्या पकडींमधून नीटपणे निसटता येईल याचा अंदाज घेणं यातही खूप काही शिकण्यासारखं आहे.

अनेकानेक गुणांना चालना मिळेल असा हा खेळ खरंच अप्रतिम आहे.

हरलो तरी विरोधी संघही मैत्रिणींचाच असल्याने खेळातले गिलेशिकवे खेळातच संपून जायचे. एकमेकींना आव्हानं देत परत तितक्याच जोमाने नविन खेळात टक्कर द्यायला तयार उभ्या ठाकायचो.. जबरदस्त मजा यायची.

शाळेपेक्षा देखील आऊकडे गेल्यावर तिथे गवळ्यांच्या मुलींबरोबर कबड्डी खेळायला जबरदस्त मजा यायची. शाळेतल्या मुलींचे चेहरे वाचण्यात पटाईत झालेल्या मला त्या मुलींनी जेव्हा चुटकीसरशी 'गुडघ्यात वाकवलं' तेव्हा माझा चेहरे वाचण्याचा फॉर्म्युला बदलण्याची गरज आहे हे लक्षात आलं. शहरातल्या मानाने गावातल्या मुलींशी खेळायला जबरदस्त थ्रिल वाटलं मला. त्यांच्या हालचाली या जबरदस्त आक्रमक आणि पटापट असतात. त्यांचा चेहरा त्यांच्या पुढच्या पैतऱ्याबद्दल बरंच काही सांगणारा जरी असला तरी त्यांचा चेहरा वाचून समोरच्याला निर्णय घेता येईल इतका अवधीच त्या देत नाहीत. त्यांच्या वेगवेगळ्या टेकनिक्स मला पचता पचवता येईनात.. मग 'गोट्या खेळायला शिकवेन..' या गुरुदक्षिणेवर त्यांची शिष्या झाले. त्यांचे हुकुमी एक्के कळूनदेखील त्यांच्याशी मुकाबला करत त्यांच्या संघांमध्ये स्थान बनवायला मला पूर्ण एक उन्हाळ्याची सुट्टी घालवावी लागली त्यांच्यामागे !

अनेक घरगुती समजुती/रुढी/कारणांमुळे खेळात मजल नाही मारू शकले पण हो.. आईबाबांची बोलणी/मार खातखात का असेना.. पण खेळांबद्दल एकदम जबरदस्त बालपण अनुभवलं मी !

बघण्याची मजा म्हटलं तर मला 'मल्लखांब' या खेळप्रकाराचे सगळे प्रकार बघायला मला खूप आवडतात. काऽऽऽश माझ्यावेळेस मला याबद्दल शिकवू शकेल असं कोणी भेटलं असतं तर.. असं वाटतं.