हिंदू - मुस्लिम ऐक्य वगैरे असला कोणताही डोलारा उभा न करता प्रामाणिकपणे लिहिलेले अनुभव फार आवडले. आठवायचेच झाले तर लहानपणी घरी येणारा&nbsp; मोहरमचा 'पीर'(ताबूत) आठवतो, वडीलांनी त्याला वाहिलेली चांदीची नाल आठवते, मोहरमच्या शेवटच्या दिवशी घरातून मशिदेत पाठवले जाणारे दोन घागरी सरबत आठवते, अगदी नित्यनेमाने संकष्टी - चतुर्थीचा उपास करणारे काही ज्येष्ठ मुस्लिम बांधव आठवतात.&nbsp; अर्थात या सगळ्या गोष्टी भारतात हजारो वर्षांपासून राहिलेले मुस्लिम हे 'काफिर' आहेत हा&nbsp;साक्षात्कार राजकारण्यांना होण्यापूर्वीच्या. या सगळ्यात उर्दूची झालेली &nbsp;कत्तल बाकी ईश्वर - अल्लाही 'मुआफ' करणार नाही. आता शब्दकोष वापरून गालिब समजावून घ्यावा लागतो. 'तलत, रफी, साहिर, शमशाद, नौशाद, युसुफमियाँ हे 'आपले' नाहीत, त्यांची 'कौम' वेगळी आहे' , हे ऐकून घ्यावे लागते. 'ढांचा गिरा दिया गया तो हमने भी भगवान के सामने घी के दिये जलाये थे' असे अभिमानाने सांगणाऱ्यांच्या दुनियेत रहावे लागते. या सगळ्याने कोडग्या झालेल्या मनाला&nbsp;समजवायला पुन्हा गालिबकडेच जावे लागते<br />'मुश्किलें मुझ पर पडी इतनी के आंसा हो गयी'