जीवनरावजिज्ञासाबाई, मोकळेपणाने प्रतिसाद मांडल्याबद्दल आभारी आहोत.

माझे प्रश्न मलाच चार पडले-
हे सहज आले नाही, नेहमी बोलतो तसे शेरात बोलणे अपेक्षित असले तरी मलाच मधील 'च' चे काय स्पष्टीकरण देता येईल? (तुमचे प्रश्न तुम्हालाच पडले ते बरे झाले! हलकेच घ्यावे)

हा हा हा. 'मलाच' वरील आक्षेप एरवी पटण्यासारखा आहे. पण इथे निर्देश दुसऱ्या ओळीतील 'चाचणी'कडे आहे. चाचणीपरीक्षेच्या (युनिट टेस्टच्या) प्रश्नपत्रिकेत शिक्षक, परीक्षक इत्यादी लोक प्रश्न विचारतात आणि परीक्षार्थी उत्तरे देतो. त्यानंतर परीक्षक ते तपासतात आणि कुठली चूक, कुठली बरोबर ते ठरविले ज़ाते. इथे माझे प्रश्न मलाच चार पडले, मी उत्तरेही दिली. ती उत्तरे चूकही आली नाहीत आणि बरोबरही आली नाहीत. ही अनेकांच्या आयुष्यात येणारी कोणती विचित्र चाचणी बरे?

लहानपणी बरे असते. हे चूक आणि हे बरोबर असे मोठी माणसे ठरवतात. पण ज़से आपण मोठे व्हायला लागतो तेंव्हा काय चूक आणि काय बरोबर हा प्रश्न गुंतागुंतीचा होत ज़ातो. आणि आपण उत्तरे दिली तरी ती चूक की बरोबर हे सांगायला कोणी असतेच असे नाही इत्यादी.

चरण्याच्या शेरामधील 'ते' मधून काय सांगायचे आहे?

येथे ते मधून चित्रदर्शीपणा उत्पन्न होतो, अर्थसंकुचितता येत नाही, असे आम्हाला वाटते.

असे अर्थ लावायचा तसा लावा अशा धाटणीचे शेर करण्याऐवजी नक्की एक दोन अर्थ निघतील असे शेर वाचायला आवडतील.

सहमत. ज्याला मराठी येते अशा वाचकाला कमीत कमी एक अर्थ तरी लागायलाच हवा. तसे होत नसेल तर कवीची भावप्रतिभा, रसिकाची रसप्रतिभा किंवा दोघांची सामायिक आकलनशक्ती ह्यापैकी काहीतरी कमी पडत आहे असे वाटते.

आता पुढील गज़ल मंदाक्रांता ,शिखरिणी मध्येही लिहून पहा, आम्हाला वाचायला नक्की आवडेल.

वा. मंदाक्रांतेत आवडेलच की.
मंदाक्रांती ग़ज़ल लिहिणे, वाचणे प्यार आम्हा.
आणि आपण म्हणता तर शिखरिणीची आराधनाही सुरू करायला हरकत नाही -
तुझ्यामध्ये यावी ग़ज़ल मज़ला हे शिखरिणी!

आपला
(वृत्तप्रेमी) प्रवासी