इटली,मॉरिशस आणि वेस्ट इंडिज हून पत्र येणं आणि साहजिकच पाठवणं दुर्मिळ झालं पण फ्रान्सिस,स्टेफी आणि मी; आमची तिघींची पत्रापत्री मात्र अजून चालू होती.

नंतर मग हळूहळू नोकरी,लग्न इ.प्रापंचिक व्यापात शाळा,कॉलेज,त्यातले मित्रमैत्रिणींच्या भेटी कमी कमी होत गेल्या,तर पत्रमैत्रिणीला पत्र लिहिणे कधी थांबले ते कळलेच नाही. असं काही माझं एकटीचंच झालं नाही,बहुतेक सगळ्यांचं थोड्याफार फरकाने असंच होतं. जुने धागे काळाच्या ओघात हरवतात कधी ते कळत नाही,पण त्याच वेळी नवे मित्रमैत्रिणी,नवी नाती,नवे परीघ रुंदावतात त्यात हे जुने हरवल्याची चुटपुट कमी होते एवढेच!
मला कधी तरी आठवण व्हायची पण आसुसून पत्र लिहावसं मात्र वाटलं नाही.बाकीचे पत्रमित्र केव्हाच हरवले पण स्टेफी आणि फ्रान्सिसशी पत्रापत्री नाताळच्या,नववर्षाच्या,वाढदिवसाच्या शुभेच्छांपुरती तरी कितीतरी दिवस चालू होती,पुढे ते ही कधीतरी असंच बंद झाले.

नुकताच उच्च न्यायालयाचा एक निर्णय आला आहे. पंढरपूरच्या विट्ठल रुख्मिणी संस्थानावरील बडवे आणि उत्पात यांचे वर्चस्व या निर्णयाद्वारा संपुष्टात आले आहे.उच्च न्यायालयाच्या या निर्णयामुळे वारकरी समुदायामध्ये चैतन्याची एक लहर निर्माण झाली आहे.

आम्ही कॉलेजात असताना पत्रमैत्रीचं 'फ्याड' सगळ्या मित्रमैत्रिणीत बरंच बोकाळलं होतं.तेव्हा महाजालाचं मायाजाल इतकं पसरलं नव्हतं,माहितीचा आजच्यासारखा विस्फोट झाला नव्हता,तेव्हा इतर देशातली आपल्या एवढीच मुलंमुली राहतात कशी?त्यांची शाळा,कॉलेजं कशी असतात? त्यांच्या परीक्षा कशा असतात? अशा आणि इतरही अनेक गोष्टींचे कुतुहल असायचं.
"तिथे ना 'earn and learn' असतं आणि १८ पूर्ण झाली ना की सरळ घराच्या बाहेर पडतात आणि एकटं राहतात‌. सर्रास बिअर पितात आणि सिगरेटी ओढतात, मुली सुद्धा!! "आमच्या कळपातला एखादा मित्र/मैत्रिण स्वतः तिथे जाऊन आल्याच्या थाटात आपल्या पाश्चात्य पत्रमित्राच्या पत्रातली माहिती पुरवायचा आणि 'सुरस आणि चमत्कारिक' कथा ऐकल्यासारखे इतर सगळे ऐकायचे. आईबाबांच्या सुरक्षित छत्राखाली असल्या गोष्टी म्हणजे काहीतरी साहस आहे असेच वाटायचे ते दिवस होते.