देवी मुळातच हुशार. आपल्या साधारण असलेल्या भूमिकेतही तीने बऱ्यापैकी प्रभव पाडला होता. तीची आवड, तीचा उत्साह, तीचा प्रत्येक भागात जीव ओतून काम करण्याचा प्रयत्न यामुळे ती त्या चमूत नाव कमावत होती. मालिका प्रदर्शित झाली. संध्याकाळी ८ ची वेळ मिळाली होती,जाहिरातही त्या वाहिनीने भरपूर केली होती. पण नेमके नशिब आड आले. दुसऱ्या मराठी वाहिनीवरील ७.३० ची मालिका प्रेक्षणांक (टीआरपी)उंचावल्याने अचानक ८ लाच आली, इकडे प्रख्यात हिंदी वाहिन्यांपैकी एकीवर त्याच वेळेस रजतपटावरील चेहेरे ठासून भरलेली एक 'ककार' मालिका सुरू झाली तर दुसऱ्या हिंदी वाहिनीवर ९ वाजता सादर होणारी व भरगच्च प्रायोजक लाभलेली एक स्पर्धात्मक मालिका ८ वाजता केली गेली. परिणामी बरे कथानक असूनही देवी ची मालिका काहिशी झाकोळली गेली.

                       तुमचा आवडता ऋतु कोणता असं विचारलं तर आपल्यापैकी अनेकांचं अगदी हमखास उत्तर असतं पावसाळा. निसर्गाला सुंदर हिरव्या रंगात रंगवुन टाकणारा, सृष्टीचं देखणं रुप दाखवुन तिच्या प्रेमात पडायला लावणारा आणि मनुष्यप्राण्यासहित सगळ्या चराचर सृष्टीत एक चैतन्य निर्माण करणारा पावसाळा सुंदर ऋतु खराच. या प्रश्नाचं उत्तर अनेक जण थंडी असंही देतील. गुलाबी, बोचरी पण तन नि मन उल्हासित करणारी थंडी. पण माझं उत्तर मात्र याहुन वेगळं आहे. मला आवडतो तो उन्हाळा. आता लोक त्याच्या नावानं कितीही बोटं मोडत असताना दिसले तरी मला मात्र उन्हाळाच पसंत आहे, कदाचित असं असेल की माझ्या लहानपणीच्या अनेक ह्द्य आठवणी उन्हाळ्याशीच निगडीत आहेत म्हणुनही . उन्हाळा ! वाढलेल्या तापमानाबरोबरच उन्हाळ्याची सुट्टीही घेउन येणारा.अंग भाजुन काढत असला तरी कलिंगड, खरबुज, संत्री अशी सुंदरसुंदर फळं चाखविणारा. वेगवेगळ्या प्रकारची सरबतं, फळांचे रस अशी चंगळ करणारा. सकाळी उशीरा उठुन मग दुपारी पार जेवेपर्यंत रंगलेले ते क्रिकेटचे डाव. नंतर पंख्याखाली काढलेल्या त्या झोपा. परीक्षा संपल्या की तातडीने बाहेर येणारे ते पत्ते. गाद्यांवर लोळुन वाचलेली ती गोष्टींची पुस्तके. ओह! उन्हाळ्याच्या या स्मृती किती रमणीय आहेत!

देवीने मुंबईला जाऊ नये, म्हणजे नाटक-सिनेमासाठी जाऊ नये असे तीच्या आई-वडिलाचे म्हणणे होते. अभिनयाची आवड इथे घरी राहूनही कशी जोपासता येईल, एक जाहिरात इथे राहूनच कशी मिळाली, एकट्या मुलीने असे या नादी लागून बाहेर एकटीने राहणे किती धोक्याचे आहे वगरे सर्व सांगून झाले. त्यांना चाकोरी बाहेरचे असले काहीतरी असे सहज अंगवळणी पडणारे नव्हते शिवाय मुलीची काळजीही होतीच.

"काय सांगतेस काय ?" सुभाषच्या स्वरात आश्चर्याचे भाव होते.
"खरंच हो, मला सुरुवातीला वाटले तो अजून स्वतःच्याच भावविश्वात मग्न आहे, पण कालचा प्रकार अंगावर शहारे आणणारा होता" वसुधाने सर्व हकीकत सुभाषला कथन केलेली होती.
दुपारी सुभाष बाहेर गांवाहून परतल्यावर वसुधाने त्याला घाबरत घाबरतच सगळी कहाणी सांगितली.
'.......'
"आईंशी बोलण्यात काही अर्थच नाही ! त्या काही ऐकूनच घेणार नाहीत."
"त्यालाच विचारतो !"
"नको, त्यापेक्षा आपण दुसरे कोणाला तरी विचारू" वसुधाला मुलाच्या मन:स्थितीची काळजी होती.
"मामांना विचारून बघावे लागेल, उद्या सुटीच आहे तर त्याच्यावर लक्षही ठेवता येईल."
प्रकरण साधे सरळ असते तर गोष्ट वेगळी होती.... पण रात्री कडी उघडून विश्वास झाडाखाली झोपल्याने सुभाषला काळजी वाटू लागली.

लेखन करण्याचे प्रत्येकाचे आपले एक कारण असणार.  पण काही कारणे ही सार्वत्रिक कारणे आहेत.  ही १० कारणे महाजालावर वाचलेल्या अनेक लेखांमधून आहेत.  मनात जशी राहिली आणि जी पटली ती इथे संकलित करतोय.  आपणही आपापले लेखनाचे कारण जोडावे, संवाद कायम ठेवावा.