मला वाटलंच होतं, तू हसशील.
इकडे तिकडे उगीचच पहाशील
आणि खांद्यावर टपली मारून म्हणशील,
"चल रे ! तुझं आपलं काहीतरीच !"
मग मी म्हणेन, "काहीच नाही ?"
पण तू बोलणार नाहीस.
नजरही देणार नाहीस नजरेला...
मला वाटलंच होतं, तुझं मौन -
तुझीच साथ देईल नेहेमीसारखं
तुझे डोळे -
सतत माझ्यामध्ये काहीतरी शोधणारे -
ते तर फार आधीपासून सांगत आहेत.
तेच. जे मी शब्दांत सांगू पाहातो आहे आत्ता
पण मला वाटलंच होतं,
जेव्हा त्यांना हवं ते दिसेल -
तेव्हा बावरतीलच जरासे...
कळंत नव्हतं असं नाही.
तेव्हा पायर्या उतरताना घेतलेला किंचित आधार
माझ्यासाठी म्हणून दिलेला सगळा डबा
आणि ते पैजेच्या निमित्तानं,
हक्कानं घेतलेलं आईसक्रीम सुद्धा.
पण वाटलंच होतं मला -
आठवण करून दिल्यावर
खोल खोल पाहात म्हणशील,
"वेडाच आहेस...."
आणि चटकन मान वळवशील दुसरीकडे
पण हे तटस्थ राहू पाहाणारे श्वास -
हे बंड पुकारणारं ह्रुदय,
त्यांचं काय ?
धीर धरून तुझा हात हातात घेणं -
तितकंसं नाहीये अवघड.
पण हे उपरे शब्द जमवणंच महाकठिण.
एवढं करून मी जर म्हणालोच तुला-
"किती सुंदर आहेस तू... "
"देशील माझी साथ नेहेमी ?"
"हवी आहेस तू मला ..."
पण मला वाटलंच होतं, तू हसशील.
इकडे तिकडे उगीचच पहाशील
आणि खांद्यावर टपली मारून म्हणशील,
"चल रे ! तुझं आपलं काहीतरीच !"
पण जेव्हा मी निरुपाय होऊन अबोल होईन,
तेव्हा तू सहज माझ्या खांद्यावर डोकं ठेवशील,
आणि म्हणशील - "आहे मी. ...."
हो ना ?
.