नमस्कार,

एका इंग्रजीत वाचलेल्या गोष्टीचा अनुवाद: मुळ कथा निनावी आहे...

एक आंधळा भिकारी रस्त्यावर एका बाजूला बसलेला...त्याच्याकडे कोणाचंही लक्ष नाही...तो एव्हढा दरिद्री आहे, की त्याला अश्रूदेखील महाग झालेत...गेली कित्येक वर्षं तो रडलेला नाही.

एक लेखक.पुर्णपणे दिवाळं वाजलेला.

वसंताचं आगमन...

खिशात दमडादेखील नसताना तो लेखक भटकंतीला घराबाहेर पडतो.

त्याची नजर त्या भिकाऱ्याकडे आणि त्याच्या त्या करुण अवस्थेकडे जाते.

त्या भिकाऱ्याच्या बाजूला एक पाटी आणि एक दोनतीन खडू पडलेले.

हा लेखक त्या भिकाऱ्याकडे जातो आणि म्हणतो

"मित्रा, मी एक लेखक आहे, ज्याच्याकडे एक दमडादेखील नाही. पण माझ्याकडे कला आहे....माझ्याकडे शब्दांची शक्ती आहे...ती मी तुला देऊ शकतो...तुझ्या परवानगीनं मी या पाटीवर काही लिहू का?

""साहेब", भिकारी म्हणतो, "माझ्याशी कुणी बोलतदेखील नाही...मी एक गरीब आंधळा भिकारी...तुम्हाला त्या पाटीचं जे ठीक वाटतं ते करा..."

तो लेखक त्या पाटीवर काहीतरी लिहितो आणि निघून जातो...

त्या क्षणापासून त्या भिकाऱ्याला लक्षात येतं, की एकदम जाणाऱ्या येणाऱ्यापैकी प्रत्येकजण त्याच्याइथे थांबून त्याच्या पुढ्यात पैसे टाकू लागलाय...

थोड्याच वेळानं तिथे नाण्यांची रास जमते...

तो भिकारी बेचैन होतो...नाण्यांची रास वाढतंच जाते...

तो एव्हढा अस्वस्थ होतो, की पैसे टाकणाऱ्यांपैकी एकाचा तो सरळ हात पकडतो आणि म्हणतो, "साहेब माफी करा तुमचा हात पकडल्याबद्दल...मी एक गरीब आंधळा भिकारी आहे...मला कृपा करून जर या पाटीवर काय लिहिलंय ते वाचून दाखवलंत तर फार उपकार होतील."

तो माणूस पाटी उचलतो आणि वाचायला लागतोः

"वसंत ऋतू, बहरलेली सृष्टी, आणि माझ्या नशिबी हरवलेली दृष्टी! "

भिकाऱ्याच्या गालावरून अश्रू ओघळायला लागतात.

.......

सह अनुभूती...

आयुष्यं कुणी जास्त जाणलं?

ह्या ओळी लिहिणाऱ्या लेखकानं? त्या ओळी वाचून पैसे टाकणाऱ्या लोकांनी? की इतक्या वर्षांनी रडणाऱ्या त्या भिकाऱ्यानं?