माथ्यावरचा सूर्य आता ढळला होता. संध्याछाया पसरू लागल्या होत्या. काळ्या मार्गावरून सावल्या सरकत होत्या.

सूर्यप्रकाशात अडथळा आणणे याखेरीज मानवी शरीराला काहीही महत्त्व नव्हते. त्यामुळे त्या सावल्यांवर मानवाचा, त्याच्या संतुलनाच्या अट्टाहासाचा, त्याच्या कोत्या विचारशक्तीचा काहीही अधिकार नव्हता. स्वतःच्या अज्ञात तत्त्वज्ञानाला अनुसरून त्या सावल्या पसरल्या होत्या.

ती सावली मानवी आकृतीसारखी भासत होती. पण डोके सोडल्यास बाकी सर्व भाग प्रमाणाबाहेर ताणले गेले होते. ती सावली एका विचित्र आकृतीवर आरूढ होऊन सरकत होती.

मागून एक मोठी काळी सावली आली. त्यासोबत शेकडो जाती एकत्र घरघरल्यासारखा आवाजही रेंगाळू लागला.

ती सावली त्या छोट्या सावलीचा पाठलाग करू लागली. काही वेळा त्या मोठ्या सावलीने त्या छोट्या सावलीला अर्धेअधिक गिळले. पण निकराचा प्रयत्न करून ती छोटी सावली त्यातून बाहेर पडली.

पुढे मार्गावरील रहदारी तुरळक झाली. ती मोठी सावली त्या छोट्या सावलीच्या कडेने सरकून गेली. छोट्या सावलीने निर्विकारपणे तेही सत्य स्वीकारले. छोटी सावली मावळत्या सूर्याबरोबर आणखी सरकत गेली.

आणि सूर्यप्रकाशात वा मानवनिर्मित कृत्रिम प्रकाशात हे सावल्यांचे मूकनाट्य निरनिराळ्या ढंगात आळवले जात राहिले.