तू असल्यावरी जवळ माझ्या;

मी माझा न राहतो;

जगण्याची कविता माझ्या;

मी नव्याने मांडतो .

तुझं वागणं तुझं बोलणं;

मला माझ्यासाठीच वाटतं;

तुझ्या प्रत्येक कृतीचा अर्थ;

माझं मन स्वतःशीच लावत.

प्रेमात पडल्यावर सुरू  होतं;

मन आणि बुद्धीचं द्वंद्व;

मन म्हणत ति तुझीच आहे;

तर बुद्धी म्हणते वास्तवात ये.

मन आपलं निष्पाप असतं;

फुलापेक्षाही नाजुक असतं;

अन् लहान बाळापेक्षाही;

जरा जास्तच हट्टी असतं.

ती माझीच आहे या भ्रमात;

आयुष्याची पान उलटून जातात;

मनाच्या भराऱ्या बुद्धीच्या वास्तवाशी;

जुळायला लागतात.

तेवढ्या वेळात पुलाखालून;

बरंच पाणी वाहून जात;

मन मात्र स्वतःच्याच दुःखात;

स्वतःला गुरफटून घेतं.