बाप एक निमित्त असतो;

आपल्या जन्मासाठी;

तर आई एक माध्यम असतं;

परमेश्वराच्या गोड स्वप्नातून जन्मलेलं.

                                      आईच्या श्वासावर तरतो आपण;

                                      आईच्या घासावर जगतो आपण;

                                      एवढं सगळं होउनसुद्धा;

                                      बापावरच्या अन्यायबद्दल बोलतो आपण.

आयुष्यभर बापाच्या नावाची;

पाटी आपण लावतो;

पण कधिही चटका बसल्यावर;

आईचीच आठवण काढतो.

                                    आपल्या सगळ्या  संकटांच उत्तरं;

                                    आईजवळ तात्काळ असतं;

                                    बाप बजावतो कर्तव्य फक्त;

                                    त्याला बाकी काही देणं नसतं.

तसं बघितलं तर आई;

आपल्या गाविही कधी नसते;

पण बापापेक्ष्या आईच तुमच्यासाठी;

श्वासास्वासागणिक झुरते.

                                 तुमच्या प्रत्येक दुखाःसाठी;

                                 आईच्या डोळ्यात अश्रू असतो;

                                बाप मात्र समाजाच्या भीतिने;

                                आयुष्यभर कोरडच राहतो.

बाप कधी चांगला असतो;

नियमाला अपवाद असल्यासारखा;

पण आयुष्य नियमांनी जगायचं असतं;

अन अपवाद फक्त अभ्यासायचे असतात.