तळपत्या नभिच्या त्या सूर्याला
बनविला थंड मातीचा गोळा
आकाश ते कवेत होते ज्याच्या
छाया ती नशिबी आली त्याया
       पोर्णिमेच्या चंद्र असता
       काजळली का ती तुझी प्रभा
       चंद्र न दिसे आता कोणी
       तारे ते तरी तू सावर नभा
दिसे न चंद्र आता कोठे
भकास रितेपण ते काळे नभी
उमाळे आठवणीचे तेच ते आता
राहो ति सुखी  दाता