आकाशात गर्द मेघांचे काजळ
सोबतीला फ़क्त
तू आणि मिच
माझे पाय घराकडे
तु मात्र
स्वतातच हरवलेली
वार्‍यासोबत हसणारी
गाली थेंब झेलणारी
निसर्ग ही तेंव्हा
तुझ्यासारखाच बेधुंद होता
कधी खट्याळ वारा बनुनी
तुझ्या रेशमी कुंतलात झुलत होता
तर कधी
लखलखणारी विज बनुनी
र्‍हुदयात तुझ्या स्पंदित होता
तुझ्या पावलांच्या स्पर्शाने
मातीचा कण आणि कण
सुगंधित होत होता
वेड जग मात्र समजी
मातिचा ह गंध ओला
आणि अशातच तुझ
माझ्या नजरेत नजर
भरुन पाहाण
एक वेडी कामना
मनात घर करुन जाते
अन एक बेभान वादळ
दोघांतील अंतर मिटवू पाहते
तुझा गरठलेला हात
हातात तेंव्हा घेतांना
तुझ्या तनामनातिल स्पंद
नकळत मी अनुभवत होतो
आणी त्या दिवसानंतरच्या
कित्तेक रात्री
त्या स्पंदनातच भिजलो होतो
.......
