मूक

तू आलीस माझ्या घरात;

मी ओलांडलेलाच उंबरठा ओलांडून;

माझा नवरा तुझ्याशी वाटताना;

गेले होते मी मुळापासून कोलमडून.

खरंतर माझ्या देण्याचा;

इथे प्रश्नच नव्हता;

माझ्याकडून सगळं लुटायचं;

हाच नियतीचा डाव होता.

कुठेतरी पायवाटेवरून अडखळले;

म्हणून आई न होण्याचा शाप मिळाला;

अन माझ्या नवऱ्याने त्याचा वंश;

वाढवायचा नवा मार्ग शोधला.

तो कुठूनतरी सुखी होतोय;

म्हणून मी मूक राहिले;

दुरावलेल्या माझ्या नवऱ्याच्या;

सावलीला कुरवाळत राहिले.

उभारला स्वप्नांचा पारिजात माझ्या दारी;

आशेची खोटी फुले माझ्या पदरी;

पण पारिजाताला लळा तुझा;

अन सडाही तुझ्याच अंगणी.

तरी अजूनही एक आशा आहे;

पडावं माझं निर्माल्य तुझ्या पारिजाताखाली;

तेव्हा तरी मला भारून टाकावं;

तुझ्या त्या रेशमी फुलांनी.