प्रेम हा शब्द लिहायला जास्त आयाम जरी लागत
नसला तरी पुरेसा व्यायाम मात्र लागतो. अर्धमत्सेँद्रासनात ध्यानस्थ बसल्यासारखा हा
शब्द दिसतो. आजच्या युवापिढीला प्रेम करणं सोप्पं वाटतं अन् आसनात बसणं
अवघड!
परंतु अवघडलेपणातूनच कशी प्रेमाची मजा चाखता येते हे त्यांना माहीत नसावं.
गावाकडचा प्रेमिक 'तिला' सायकलच्या पुढच्या नळीवर बसवून 'डब्बलशिट' नेतो, ती सुद्धा
अवघडून बसते अन् तो देखील गावाबाहेरचा अवघड घाट एका दमात पार करतो. एकंदर प्रकरण
अवघड असलं तरी बोजड नसतं, कारण त्याची 'ती' म्हणजे गावाकडची कोवळी गवार, शेलाट्या
अंगाची, चवळीच्या शेंगेसारखी असल्याने फारशी त्रासदायक नसते, मात्र कशीही उचलून
कुठेही मांडावी अशी मनमोहक, मऊ मुलायम वगैरे प्रकारातली असते!
प्रेमाच्या
जितक्या व्याख्या तितक्याच अख्यायिका. किँबहुना व्याख्येपेक्षा अख्यायिकांनाच जास्त
श्रोते लाभतात हे सर्व बुवांना कळून चुकलेले आहे! म्हणूनच की काय प्रेमाच्या
विश्वातही बुवाबाजी बोकाळलीय. शुभेच्छापत्रे-ईसंदेश-महागड्या भेटवस्तू अशांचा
पदोपदी बाजार मांडला जातो. तर असो.
प्रेमाच्या अनेक व्याख्यांपैकी 'स्नेह' हा
अर्थ खूप महत्त्वाचा. आजकाल प्रेमाची शर्करा वाढलेले 'मेही' जास्त आढळतात, स्नेही
कमीच!
आयुर्वेदात सांगितल्याप्रमाणे स्नेहामुळे विचारांचे तर्पण होते, हुळहुळ्या
जखमा मऊ होतात, शांतता-स्निग्धता-आपलेपणा निर्माण होतो. परंतु आजच्या वेगवान
युगामध्ये प्रेमाच्या उच्चारातही आपलेपणाचा स्नेह नावापुरताच उरला आहे. उरला आहे
म्हणजे सरला मात्र नाही. म्हणूनच आजचं प्रेम केवळ कामापुरतं असतं. स्नेहाच्या
प्रवाहात वाहून जायचं कुणाच्याही मनात नसतं. तेव्हा कुणीजरी म्हटलं की हा माझा
'प्रेम'ळ सहवास आहे, तुम्ही समजून चालायचं.. तिथे कामाचा रहिवास आहे!