एखादी संध्याकाळ अशीच;

तुझ्या आठवांना घेउन येणारी;

आशेच्या पायऱ्यांवरून माझा;

नकळत कडेलोट  करणारी.

माझ्या स्वप्नांच्या पायघड्या;

अस्तित्वापासून वंचिलेल्या;

माझ्या मनाच्या गर्तेत;

खोल कुठेतरी रुतलेल्या.

तुला समजून  घ्यायचं ठरताना;

तुझं क्षितिजाच्या पलीकडे जाणं;

तुळशीपुढे ठेवलेल्या दीव्यामध्ये;

माझं मन जळत राहणं.

आता थकायला होतं;

रोखून धरलेलं सांडायला होतं;

चुकलेल्या वाटांवर;

तुझ्या मिठीत विसावासं वाटतं.

अशीच एखादी संध्याकाळ;

पुन्हापुन्हा मला छळत राहते;

तु माझ्यापासून दुर जाताना;

सगळे दुवेच पुसत जाते.