कोणत्याही व्यक्तीला असते संवादाची भूक, अगदी जख्खड म्हाताऱ्याला पण वाटतं कुणीतरी आपल्याशी दोन शब्द बोलावेत, अजून धड चालता येत नसलेल्या बाळाला देखिल गरज वाटते रडून आपली भावना व्यक्त करण्याची, इतकंच काय पण ज्यांना बोलता येत नाही असे लोक देखिल हातवाऱ्यांच्या साहाय्याने करतातच की ही भूक पूर्ण...
कास्ट अवे मध्ये नाही का टॉम हँक्स सोबत म्हणून त्याच्या व्हालीबॉलला विल्सन करत...
अगदी आदिम काळापासूनची गरज आहे ही आपली, म्हणून तर भाषेचा शोध लागला...
मी पण बोलतो, अगदी फार फार बोलतो... अगदी अनोळखी लोकांशी देखिल बोलतो, माझी मुलगी मला नेहमी ओरडत असते, म्हणते बाबा तू असा पटकन कसं काय कुणालाही मित्र करून घेतोस, एवढा पटकन एखाद्यावर विश्वास टाकणं बरं नाही, जरा वेळ घ्यावा एखाद्याशी मैत्री करायच्या आधी, घाई काय आहे. ती स्वतःला इंट्रोव्हर्ट म्हणवते, म्हणते मला नाही ओपन अप होता येत पटकन... मग मी हसतो, कारण मला माहीत आहे हे तिचे खोटे एक्स्क्यूजेस माझ्यासमोर नाही चालत, ती स्वतःला कितीही इंट्रोव्हर्ट दाखवत असली तरी ती खरी तशी नाहीये, खऱ्या तिला कुणी ओळखू नये म्हणून स्वतःच स्वतःला लपवत फिरते...
... आणि तसंच पाहायला गेलं तर मी तरी अजून काय करतो, बोलघेवडेपणाच्या कपड्यांखाली माझ्यातला एकाकी मी लपवून ठेवतो, कुणीही माझ्या स्व ला धक्का लावू नये म्हणून एक वेगळाच मी त्यांच्या समोर उभा करतो त्यांना देखिल त्याच्याशी खेळताना बरं वाटतं आणि मला खरा मी सुखरूप असल्याचं समाधान...