आता शाळा सुटल्यावर
पाटी कधी फुटत नाही
पाटी काय असते खरतर
शाळेलाही माहित नाही
काळीशार गुळगुळीत
लाकडाच्या काठाची
लिहण्यासाठी पुसण्यासाठी
सदा उत्सुक असलेली
पाटीशिवाय शाळाहि
कधी असू शकते
स्वप्नातही आम्हाला
कधी वाटले नव्हते
वही मध्ये लिहिलेले
जरी वहीमध्ये राहते
कालच्या अभ्यासाचे
पण आज ओझे होते
ओझ्याविना अभ्यास
पाटीच शिकवू शकते
अट फक्त एकच कि
ती कोरी ठेवावी लागते
कोऱ्या पाटीने त्या
अशी सवय लावली
जीवनाशी नवीकोरी
रोज भेट होवू लागली
कोरे मन ठेवायचे
सदा नवे जगायचे
शिकविले त्या पाटीने
हे ऋण आहेत तिचे
म्हणून जेव्हा मी पाहतो
पाटी नसलेल्या शाळा
ओझी वाहणारे विद्यार्थी
मला त्यांची कीव वाटते
पाटीच्या आठवणीने
मन गहिवरून येते

विक्रांत प्रभाकर
दुवा क्र. १