एक एक श्वासासाठी
आई धडपडत होती
ऑक्सिजन नळीतून
प्राण खेचीत होती

आणि पोरगा तर्रसा
बार मधून आलेला
लाल डोळे केस पिंजला
दारूमध्ये झिंगलेला
 
घाईघाईत तिच्या
सुवर्णकर्ण फुलाना
थबकला ना दुखता
ओढून काढतांना

अर्धवट ग्लानीत ती
मरणाच्या दारात ती
व्यर्थ प्रतिकार डोळी 
ओठी वेदनाच होती

त्या सोन्याची आता
दारूच होणार होती 
आईच्या डोळी गोष्ट
स्पष्ट दिसत होती
 
दुर्बल ती शब्दहीन
हातही हालत नव्हते
परि डोळ्यातील भाव
त्याला सांगत होते

निदान शांतपणे
अरे मरू दे..
मग घे रे ...
काय हवे ते..

विक्रांत प्रभाकर
दुवा क्र. १