ही- खूप जुनी प्रेमकहाणी.
साऱ्यांनाच ती अज्ञात आहे. पण खरी आहे.
अजुनि ती वेस आहे.
तो अश्वत्थ आता आपल्या तरुण झालेल्या पानांनी कुजबुजतो आहे.
आणखी वेसीवरील रस्त्यातील धुळीत-
अजुनि ते भंगलेले विद्ध- हृदय. आजही हळूवार स्पंदणारं....तडफडणारं.
तिच्या मृदू-मुलायम आसुसल्या स्पर्शासाठी.
विद्ध राजगरुड मात्र त्यानंतर कधीच कोणाला दिसला नाही.
ऊरीपोटी फुटून बेभानपणे त्याने अवकाशात घेतलेली ती शेवटची झेप.
ती उत्तुंग झेप पाहणारा एकुलता एक साक्षीदार अश्वत्थ...........
अजुनि सळसळत तिथे उभा आहे. ती प्रेमकहाणी हळुवार जपत.
झेपेसोबतच पंखापंखातून व्यथितपणे स्वतःला विस्कटत गेलेला तो राजगरुड
त्याला आठवतो
अन् पानापानांतून तो उसासत राहतो.
उध्वस्त राजगरुडाने मात्र त्यानंतर कधीच सांगितले नाही आपले नाते __
पृथ्वीशी.
(कहाणी एकच असून, पूर्वार्ध, मध्य आणि उत्तरार्ध अशी विभागून लिहिली आहे.)
