चकवा

का असे घडते इथे, कळले कधी का ना मला
मार्ग जो चोखाळला त्याने दिला चकवा मला

पौर्णिमेच्या चांदण्याची पाहतो का वाट मी
द्वादशीचा चंद्रही नाही कधी दिसला मला

वाळवंटी वाढलो अन् सागराला भेटलो
पोहणे सोडाच, ना आले कधी भिजता मला

रूप बदले, रंग बदले मी स्वत:ला शोधतो
आरश्याचा चेहरा म्हणतो कधी सरडा मला

चपलता आता पुरे 'ओंकार' पळण्या अंत ना
झाकुनी डोळे उभा, आतातरी पकडा मला

ओंकार कर्‍हाडे