...हा निरर्थ सर्व खेळ !

एकसारखा तुझा विचार मी करू किती ?
एकसारखा तुलाच सांग मी स्मरू किती ?

दूर दूर एकटीच दुःख साहतेस तू...
...आणि आपल्या व्यथेत चूर राहतेस तू
हे स्मरून लोचनात आसवे भरू किती ?

सारखा तुझ्यामुळेच मी उदास राहतो
तू जरी न यायचीस़; वाट मात्र पाहतो
या अशा मनःस्थितीत सांग वावरू किती ?

एकसारखी तुझीच खंत बाळगायची...
हीच, एवढीच रीत जाहली जगायची
सांग तू, तिथून सांग, धीर मी धरू किती ?

एकटेच आठवांत मी तुझ्या जळायचे...
अन् तुला कधी कधी कधी न हे कळायचे
भोवतालच्या जगात मी खुळा ठरू किती ?

वाटते, फुलापरी तुला जपायला हवे
वाटते, तुला कधी मिळू नयेत आसवे
व्यर्थ या विवंचनेत रोज मी मरू किती ?

गुंतलोच का तुझ्यात, वाटते कधी कधी
आर्त वेदना उरात दाटते कधी कधी
सैरभैर या मनास सांग आवरू किती ?

राहते मनातल्या मनात सर्व शेवटी
मी इथेच एकटा नि तू तिथेच एकटी
भावना मुक्या, अबोल सांग आवरू किती ?

वाटते,  अखेर सर्व सर्व व्यर्थ व्यर्थ का ?
यायचा न जीवनास या कधीच अर्थ का ?
हा निरर्थ सर्व खेळ ! त्यात मी हरू किती ?

रचनाकाल ः २ जानेवारी १९९७

- प्रदीप कुलकर्णी