कंटाळलास एकटेपणाला.... ?
मग त्या दीपस्तंभाचं काय
काजळलेल्या रात्री तोच दाखवतो ना दिशा,
एकाकीपण सोसूनही....
तूच आहेस तुझ्या आयुष्याचा दीपस्तंभ
इतक्या तारुंना वाट दाखवलीस
आणि आता स्वतःच हरवलास....
तो अढळ धृवतारा बघितलास ना
दिमाखात असतो रे तो सुद्धा
त्याला नसेल जाणवत एकटेपण....
तो सुसह्य करतो आपली वाटचाल
अंधाऱ्या रात्रीलाच सोबत करुन.
तू स्वयंप्रकाशी भास्कर आहेस
रात्रीचा दिवस तूच करु शकतोस
झाकोळलेली वाट तूच उजळू शकतोस
एकाकीपण कुरवाळायला वेळ कुठे आहे तुझ्याकडे....
कितीतरी रात्री संपवायच्या आहेत
कितीतरी दिवस उजळायचे आहेत
उगवणाऱ्या प्रत्येक दिवसाची
एक सुरेल मैफ़िल करायची आहे
पेटवायच्या आहेत दाही दिशा
अंतरीच्या तेजोमृताने
आणि व्यापून टाकायचा आहे हा संपूर्ण आसमंत
तुझ्या अस्तित्वाने