विस्मय होतो..

कधी काळी मडक्यातल्या बोटभर कुल्फ़ीने ज्यांची चंगळ व्हायची,

आता त्यांना बादली-बादलीभर ice-cream ढोसूनही फ़ारशी मजा येत नाही.

कधी काळी ज्यांच्या डोळ्यातून अश्रूंचा पूर लोटे - एवढ्या-तेवढ्या कारणावरून,

आता त्यांच्या निर्ढावलेल्या डोळ्यांच्या शुश्क कडा पाणावतात क्वचित - एखाद्या बेसावध क्षणीच

कधी काळी ज्यांचे शब्द उतरायचे कागदांवर अलगद - श्वासांसारखे,

शब्दांना उत्तेजकं दिल्याशिवाय त्यांच्याही कल्पनेची घोडी आता नाचत नाहीत.

विस्मय होतो..

त्या त्या वेळी ते ते सर्व असतं, ज्या ज्या वेळी ज्याची ज्याची किंमत जाणीवेतून झालेली असते हद्दपार.