नावीन्याचे कौतुक सर्वांना
गातात नवलाईची गाथा

शून्यता ब्रह्मांड सामावेलशी
या इथे नाही कुणी नाही कुणी

नेत्या तुझे कसे, स्वार्थाचे प्रयास।
अघोरी कयास, ते बांधतो॥

आपलेच सारे, आपलेच सुख,
आपलेच दुःख, मुक्तीच्याही दारी.

खूप ती अंधारणारी रात्र होती
अन पहाटेला भिणारी रात्र होती...

किती रुसावे किती फुगावे- कधी लाजरे रूप दिसावे

तू रात्रीची येतेस राहायला माझ्याकडे

आयुष्य खूप गेले
आता जगेन म्हणतो

काही हळुवार स्पर्शांनी
धीराचे केले आहे सिंचन

कितीदा म्हणालो | विसरेन सारे
करेन ही दारे | सारी बंद

येत नाही कुठे, जात नाही कुठे मी तसा एरवी...जीव रमवायला !

पाहुनी लोकांस हसणे भाग होते
औपचारिक प्रश्न पुसणे भाग होते!