आमची प्रेरणा मंजुश्री यांची सुरेख कविता सुवर्ण शृंगार

आंब्याच्या झाडावरती पहिल्यांदा चढले होते
डहाळी डहाळी वरती अंबे लगडले होते

काढून दात तो मजल फिदीफिदी हसला होता
धरणीवर पडले तेव्हा अंगअंग सडकले होते

पडण्याचे देणे इतके, आला हा हात गळ्यात
वौद्याचे कडू काढे मग अमृतागत प्यायले होते

जवळपास नव्हतं कोणी , केलेला म्हणून धीर  
पडल्यावर ओरडले,अन सगळ्याना कळले होते

आता कसला शृंगार अरसाही बघवत नाही
फुकटच्या आंब्यांन पायी तोबाड सुजले होते

 -केशवसुमार.