मी मागच्या वर्षी पासून शाळेत शिक्षिका म्हणून नोकरी सुरू केली, त्या वेळेचा अनुभव

सध्या घरी जास्त वेळ द्यायचा, मुलाच्या अभ्यासाकडे लक्ष द्यायचं म्हणून कमी वेळेची आणि सोपी नोकरी ( फक्त वाटणारी)म्हणून शाळेची नोकरी स्वीकारली. मी आणि मुलगा, एकाच शाळेत असल्यामुळे नोकरी अधिकच सोपी वाटू लागली (अर्थात, जोइन करण्या आधी). शिक्षकांचे ट्रेनिंग वगरे आटोपून अखेर तो अविस्मरणीय दिवस उगवला.
मी आणि माझे विद्यार्थी. आम्ही सर्व मिळून केवळ तेवीस जण. शाळेची वेळही फक्त तीन तास. पण हे तीन तास मला खरोखरीच लक्षात राहण्याजोगे आहेत. तारेवरची कसरत कशाला म्हणत असावेत ह्याची कल्पना मला त्या दिवशीच्या "खुर्चीवरच्या" कसरतीतून आली.
माझा हा शळेत शिकवण्याचा पहीलाच अनुभव. मुलांचाही त्यांच्या अयुष्यातला शाळेचा पहिलाच दिवस, जागाही अगदी नवीन... तरीही खुप संयम, अन कॉनफिडन्सचा मुखवटा चढ्वून ,येणऱ्या प्रत्येक मुलाला मी सांभाळून घेण्याचा प्रयत्न करत होते.

येणारा प्रत्येक बाळ हा "रडणे हा माझा जन्मसिद्ध हक्क आहे आणि तो मी दाखवणार! " अस ठरवून आला असावा
येणारी ती बाल गोपाल मंडळी अवघ्या अडीच तीन वर्षांची. एकतर कोणतीच शांतता त्यावेळी तिथे शक्य नव्हती. आम्ही सगळेच रडतच होतो.... ते मोठ्याने आणि मी मनात! आणि हो, पालक दारात... पण रडत नव्हे तर ओरडत होते..
एकएका मुलाला कडेवर घेऊन आधीच पाठ कंबर धरून आलेली, कानात असह्य्य अश्या किंकाळ्या, आरोळ्या आदळत होत्या, विविध रंगी खेळणे, बाहूल्यानी सगळीकडे उधम मांडला होता, अडकण म्हणून लावलेल्या टेबलाखलून अन वरून एकाच वेळी खोलीबहेर पळून जाणाऱ्या त्या लाहानग्या जीवांना शोधण्यात डोळे, पकडून ठेवण्यात हात अन रमवण्यात माझे सर्वस्व पणाला लागले होते. आशाच वेळी पालकांची होणारी वर्दळ थांबवय्ची, टेबलाखाली अजून अडकण लावायचं त्यात एखाद्या बाळाच्या बाल मुठीतून आपल्या जटांची (एव्हाना केसांच्या जटाच झाल्या होत्या) सुटका करून घेत त्या बाळाशी तितक्याच प्रेमाने बोलून त्याला शांत करयच अशी अनेक कामं मी एकाच वेळी अन पहील्यांदाच करत होते.

अजून जवळ जवळ दोन तास शिल्लक होते. माझ्याजवळ मुलांच्या नावाची यादी होती. आज किती मुलं शाळेत आलेत, किती वर्गात थांबले, किती पळून जाण्यात यशस्वी झालेत याचा सर्वच हिशोब बाकी होता. मुलांसाठी मागवलेल्या लिमलेटच्या गोळ्या काही अंशी जमिनीवर, काही पाकिटात आणि काही आ वासून रडणऱ्या मुलांच्या इवल्या इवल्या मुखातून डोकावत होत्या. पीण्याच्या  पाण्यात अजूनही काही वेगळ्याच प्रकारचं पाणी मिसळून जमिनीवर लोळण घेत पडल होतं. त्यावरून घसरून न जाता मला अन मुलांना वागवणा हे ही जिकरीचच काम. मुख्याध्यपकांची परिक्षण फेरी अगदी हसत मुखाने पार पाडता पाडता मीच पडून नेस्तनाबूत होते की काय अस वाटायाला लागल होतं. मुलांमधला "जोश" अजून्ही कायाम होताच. माला हाणून पाडण्याची त्यांची जिद्द दांडगी होती.
अजूनही एक तास शील्लक होताच.
आता मात्र मझ्यातली निद्रिस्त शक्ती जागी होवू लागली. अर्थात दुसरा काहीच ईलाज नव्हताच! मी, माझ्या समोर येणर प्रत्येक मुल, समोरच टेबल अन त्या टेबलावर्ची ती खुर्ची... बस.... इतकच माझ्या
डोळ्यांसमोर दिसत होत. खुर्चीकडे पाहून पायतले त्राण मागे हटत होते... आता माघार नाही... निश्चीतच नाही... माझ्या नकळतच मी त्या टेबलावरच्या खुर्चीवर जाऊन बसले अन वर चढू पाहणाऱ्या प्रत्येक मुलाला उचलून पुन्हा खाली ठेवू लागले... एकदा, दोनदा, तीनदा... अनेकदा... त्यांनी वर चढायचं, मी उडी मरून त्याम्ना उतरवायच.... (आणि हो... सोबत जमत नसतानाही हसरा चेहरा.. उत्साह.. खेळकरपणा दाखवण आवश्याकच बरका) असा खेळच (फक्त मुलांच.. मझा नव्हे) सुरू झाल. अता हा (माझ्यासाठी जीवघेअणा ) खेळ त्यांना अवडू लागला... नीदान इतके कष्ट घेतल्यावर काहीतरी त्यांना आवडतय या सुखात माझा विजय मानून उरलेला वेळ मी खुर्ची वरची कसरत करण्यात घालवला.
माझ्या शाळेच्या( मी शिकत असतानाच्या) पहिल्या दिवसाची आठवण पार विसरून जावून माझ्या ह्या शाळेचा हा पहिला दिवसच माझ्या लक्षात राहणार हे नक्की