मुंबईवर झालेल्या हल्ल्याच्या दिवसापासूनच खूप अस्वस्थ होतो. काहीतरी लिहावे असे सारखे मनात येई पण शब्दच सुचत नव्हते. शेवटी काल ते स्फुरले अन खालील कविता झाली. पण वाचून झाल्यावर माझेच मला फार विषण्ण वाटले. श्रावणदांना विचारले कि काही बदल करू का म्हणून, पण त्यांनीही तशीच असू देत असे सांगीतले आणि काही मौलिक सुचनाही केल्या.

तेच शब्दांचे धुमारे, तीच वेडी आस मजला,
रक्त माझे सांडले पण, अजून मी झुकतोच आहे.

निष्क्रीयतेच्या दलदलीचा थांग मज लागेल कैसा,
खेळ रुतलेल्या रथांचा* अजून मी बघतोच आहे.

तर्कबुद्धीचेच इमले, कृतीस मी बुजतो जरासा,
"कडक भाषेची" भलावण अजून मी करतोच आहे.

प्रिय मजला सख्य "त्याचे", काळजाचा भाग जैसा!
ओकल्या गरळीस त्याच्या अजून मी पुसतोच आहे.

शांतवाया आज मजला भाषणे सारेच देती..
भाव लोण्याचा* कळूनही अजून मी भुलतोच आहे.

कोण ते वेडे? कशाला प्राण त्यांनी फुंकले?
रोज येथे भारताचा आत्मा मरतोच आहे.

(विषण्ण) मुमुक्षू

* अभिप्रेत अर्थ -
१. रथांचा = मनोरथांचा
२. भाव लोण्याचा = मृतांच्या टाळू वरील लोण्याचा Rate.