(मुंबई मधील दहशतवादी हल्ल्यात प्राण गमावलेल्या शेकडो निष्पाप जीवांना आणि अतुलनीय शोर्य दाखवत अतिरेक्यांचा सामना केलेल्या मुंबई पोलिस आणि लष्करी जवानांना सादर अर्पण.)

सागराच्या कवेमधे, सुंदरसे एक शहर वसे;

येई त्यास सामावून घेई, सर्वदूर ही ख्याती असे.

मायानगरी म्हणती त्याला, लक्ष्मीचे वरदान जसे; 

वेगवान हे जीवन इथले, आरामाला स्थान नसे.        ॥१॥

ऐश्वर्याला परि त्याच्या, एक भयानक शाप असे;

दहशतवादाचा भुजंग, त्यासी विळखा मारून बसे.

रक्ताचे पडतात सडे, अन मुडदयांचे उठतात ठसे;

भय हे इथले संपत नाही, म्रुत्युचे थैमान दिसे.          ||2||    

एके दिवशी विनाश करण्या, शहरामधे सैतान घुसे;

रक्षण करण्या जनतेचे सैन्य आमुचे सज्ज असे.

शूरवीर ते लढले ऐसे, शिवबाचे मावळे जसे;

उपकारांचे अपार त्यांच्या, कर्ज तरी फिटणार कसे ?  ||3||

पुन्हा, पुन्हा हे घडते येथे, यात कुणाचा दोष असे ?

नेत्यांच्या भूलथापांना, जनता आता मुळी न फसे.

शेकडोंनी प्राण गमविले, नुकसान हे भरणार कसे?

म्रुतात्म्यांना शांती मिळो, हेच ईश्वर चरणी नमन असे.  ||4||