अग आई मी तुझी चिमुकली बोलत्येय;

उंच भरारी न मारणारी;

किनाऱ्याशीच खेळणारी;

स्वतःच एकसुरी गाणं स्वतःशीच समाधानाने गाणारी.

तुझ्यापासून दुरावण्याची जाणीव आई;

मला नाइलाजाने मान्य करावीच लागली;

कारण मला माहितिय या जगात;

माझ्या येण्याची पाऊलवाटच नव्हती.

समुद्रच्या काठी मी उभी असावी;

पायाखालची वाळू क्षणाक्षणाला निसटून जावी;

तुझ्या गर्भातून मला वेगळं करण्याच्या वेळेला;

थोपवण्याची केविलवाणी धडपड मी करावी.

तू अगतिक अन हतबल आहेस आई;

हे पहिल्यापासून मला कुठेतरी जाणवत होत;

पण काय करू माझे लाडके आई;

तुझ्या आश्वासक गर्भात राहणं मला आवडत होत.

तुम्हा साऱ्यांपेक्षा मी वेगळीच होते जशी;

तुझ्या डोळ्यात वेडी स्वप्न पाहणारी;

मी नेहमीचं साधीभोळी राहिले;

अबोल वेडीखुळी तुझी चिमखडि.

मला वाटत मी तुझ्या गर्भातून;

सहजपणे वेगळी केली जाईन;

तुझ्याबरोबर जगलेल्या आठवणींमुळे;

स्वर्गातसुद्धा मी बेचैनं होईन.

दोष मी कोणालाच देत नाही;

आपल्या दोघींचा नाइलाज होता;

आपल्या दोघींचा सुंदर प्रवास;

नियतीने इथेपर्यंतच लिहिला होत.