ती दिसायची
कांही क्षण
मी फलाट एकवर
गाडीची वाट पाहत
तिचं उतरणं
गाडीतून दोनवर
उलट येणं
शेवटच्या पुलाकडे
अर्धा जिना चढेपर्यंत
तिचं सुरसुरतं चालणं
नंतर दृष्टीआड
दुसऱ्या दिवसापर्यंत
दिसायला चारचौघींसारखीच
तरीही कांहीशी
मनाला ओढाळ करणारी
मी बुजरा
उगा घाबरा
मनातला बागुलबुवा
जोपासत वाढलेला
पुढं होऊन बोलावं?
छेः नकोच
चप्पल तिच्या पायातच बरी
एक दिवस ती आली
जिना चढून
दोनवरून एकवर
थेट माझ्यासमोर
माझी गत
जशी व्हायला हवी तशीच
अवाक मी
तिच्या नजरेत मात्र
मार्दव
तोच दिलासा
अभयाचं वचन
किंचित स्मित करीत
एक सफेद पाकीट
पुढं केलं तिनं
'येते' म्हणाली
पुन्हा जिना चढून गेलीही
मी ते पाकीट उघडून पाहिलं
त्यात एक पिंपळपान
जाळीदार, रंगवलेलं
त्यावर जोडनांव कोरलेलं
माझं व बहुधा तिचं
पाहून माझं मन
लाहीचा दाणा'
चौअंगानं फुलारलेला
हलका फुलका
ती नंतर गायब
ते पिंपळपान
जपून ठेवलेलं मी
एका जुनाट ग्रंथात
तिची छबी
कोरलेली मनात
आठवताच तरळणारी
अंतःचक्षूंसमोर
तिचं खरं नांव
अजूनही अज्ञात
आज कित्येक वर्षांनी
ती पुन्हा दिसली
पिंपळपानाचं हिरवं दर्शन
तवानी तशीच
हरखणं माझं
आमचं संभाषण मनमोकळं
संबोधनाशिवाय
तिनं म्हटलं
मला हवं होतं
एक घर
भिंतींचं नव्हे
नात्याव्यवहाराच्या पलीकडचं
हुळहुळत्या भावनांचं
जिवंत आठवांच्या गर्भातलं
हुरहुरीत न्हाणारं
मला ते मिळालं!
आम्ही दोघंही प्रसन्न
तिचं नांव आता विचारलं
'शामची आई'
तिनं सांगितलं
आता माझा हात थरथरता
हातात काठी
अजूनही ठरल्यावेळी
जात असतो फलाटावर
नजर भिरभिरती
मला खात्री आहे
ती परत येईल
ते पिंपळपान
परत मागेल
पुढच्या अंकासाठी...