लोक नेहमी मला माझे बनून फसवायचे;

जगणे शिकवतो म्हणून मला ढकलूनच की हो द्यायचे.

जगण्याची हि रीत कसली हा तर वायद्यांचा बाजार;

घाबरलेल्या माझ्या मनाला या कुबड्यांचाच आधार,

मरतानाही जगण्याचा आक्रोश पाहिला मी;

हरवत जाणाऱ्या स्वप्नांचा अंधार पहिला मी.

जगायचं कस हे कधी माझं मला कळत नव्हत;

काहीच नव्हत माझं पण वेड मन मानत नव्हत.

हरवलेल्या वाटा माझ्या मी पुन्हा पुन्हा धुंडाळल्या;

पण वाटेवरच्या राखेच्या खुणाच फक्त गवसल्या.

मी कसा होतो असे प्रश्न नेहमीचं मला पडायचे;

शोधून झाले अर्थ सारे पण उत्तर कधी न मिळायचे.