रात्र होताच अंधाराची तुझ्या आठवणी;

माझ्या डोळ्यांवर अलगद उतरतात;

मी त्या आठवणींवर जगताना;

कितीदातरी कण्हलो होतो.

तू नेलेल्या त्या धुंद दिवसात;

कितीदा मी फिरलो होतो;

पण तुझ्या आठवणी वागतात;

निःशब्द असल्यासारख्या.

अन् मला वाटतात त्या;

तुझ्या गूढं सावल्यांसारख्या;

रात्रभर झोपेत तळमळताना;

मला त्यांना हाकलताही येत नाही.

कारण माझे हेच हात;

मी कधीकाळी तुझ्या हातात दिले होते;

सकाळी सकाळी;

रात्रभर उघड्या असलेल्या माझ्या डोळ्यांपुढे;

त्या आठवणी भुरकन उडून जातात;

कारण त्यांना मला उभं करायचंच नसतं;

त्या फक्त मला मोडण्यासाठीच आलेल्या असतात.