सोडून चाललो मी हा आयुष्याचा प्रांत;

कळला नाही मला कधीही कुणाच्याच मनाचा थांग.

आयुष्य वेचताना;

 होता मनी आधार;

हे जग माझेच आहे;

हा माझाच सारा संसार;

वंचनाच झाली इथले गाव सोडताना.

कणखर केलं मी मनाला;

सोसून प्राक्तनाचे खेळ;

बसवला घायाळ होऊन मी;

जगण्या सोसण्याचा मेळ;

पण सांगायचे कुणाला आता सहन न होई हे सारे.

कोठून सुरवात करू;

कोठे थांबायचे मी आता;

कोण होतेच का माझे;

का नव्हतोच मी कुणाचा;

प्रश्न विचारून मनाला उन्हात पाय पोळती माझे.

मी मानली ही नाती;

आयुष्य सावरताना अन् उसवतानाही;

येतात कोण कुठले;

मला जगणे शिकवण्यासाठी;

हे सोडताना इथेच सारे  काट्यांचा शिरपेंच घातला मी