जगण्याचा प्रवास करताना;

माझ्या मनाची गाडी भरधाव धावत होती;

माझ्या माणसांबरोबर जगताना;

मी किती पुढेच निघून गेलो.

कसा झाला प्रवास,किती झाला प्रवास;

हे आठवता म्हणून आठवत नाही;

इतका मी माझ्यातच;

वेड्यासारखा मशगुल होतो.

मध्येच प्रयत्न केला मी;

डोकावण्याचा माझ्या जगण्याच्या प्रवासात;

अन् मला भीतीच वाटून गेली;

मी तर आता होतो शेवटच्या टप्प्यात.

इथे मला आधार हवा होत;

जन्मभर जोपासलेल्या नात्यांचा, माझ्या माणसांचा;

पण ते तर त्यांच्यातच मशगुल होते;

त्यांच्या लोकांबरोबर हसण्यात.

दोष मी त्यांना दिलाचं नाही;

कारण जे मी केलं त्याचीच पुनरावृत्ती होती;

अन् म्हणूनच मी नाइलाजाने;

माझ्या जाण्याची तयारी केली.