मला वाटलं होत मी सुद्धा अलिप्त राहू शकेन;
माझ्यातल्या मी ला माझ्यापासून मी तोडू शकेन.
माझ्याच हृदयाचा मी; कणखर पाषाण करावा;
स्वतःलाच निहृदयी बनवण्याचा; वेडेपणा मी जपावा.
उगीचच हळहळायचो मी; दुसऱ्यांच्या वेदना पाहून;
माझ्याच वेदना निःशब्द याच;आश्चर्य वाटत राहून राहुन.
कितीदा घडायचं अस; मी माझ्या मनाला चुचकारणं;
मी सुखाला नाकारणं; अन् दुःखाने मला नाकारणं.
सगळ्यांनीच घातलेले आपल्याभोवती; सोवळ्यांचे बुरखे;
षंढ तत्त्वज्ञानाच्या गप्पा करून; मला राहावे लागले परके.
मी स्वतःलाच आयुष्यभर; कंगाल करत गेलो;
अन् लोकांकडून दानशूर कर्णांच्या; गप्पा ऐकीत गेलो
