मास्टरकार्डची जाहिरात १ ->

सुंदर पोल्का डॉट फ्रॉक घातलेली छोटी मुलगी धावत जात आहे. आवाज: पोल्का डॉट ड्रेस _ _ $

सगळे समूह फोटोसाठी बसले आहेत, आवाज: नवीन मॉडेलचा कॅमेरा _ _$

फोटो काढला जातो, आवाज: आजीच्या वाढदिवसाला समूह फोटो priceless (अमूल्य), 'देअर आर समथिंग्ज मनी कांट बाय, फॉर एव्हरीथिंग एल्स देअर इज मास्टरकार्ड! '

माझ्या मनातली भावना: जाहिरातकर्त्याने काळजाला हात घातला.

मास्टरकार्डची जाहिरात २ ->
चेहरा दिसत नाहीये. कॉफीचा मग कोणीतरी टेबलावर ठेवतंय. आवाज: कॉफी _ _ $
हातातलं पुस्तक उचलून तोच मनुष्य उठून चालू लागलाय, आवाज: नवीन खिळवून ठेवणारं पुस्तक _ _$
हातातलं पुस्तक झपकन खाली नेलं जातं, आवाज: आपण Unzipped आहोत हे कळणं priceless (अमूल्य), 'देअर आर समथिंग्ज मनी कांट बाय, फॉर एव्हरीथिंग एल्स देअर इज मास्टरकार्ड! '

माझ्या मनातली भावना: जाहिरातकर्त्याची विनोदवृत्ती काय सॉलिड आहे.

वर्षानुवर्षे आपण मास्टरकार्डच्या जाहिराती पाहत आलो आहे. माझ्या मनाच्या भावनांवरून त्या जाहिराती चांगला परिणाम साधतात असं माझंतरी मत आहे. अलीकडेच मास्टरकार्डची एक नवीन जाहिरात पाहण्यात आली.

मास्टरकार्डची जाहिरात ३ ->

एक जोडपं आणि एक माणूस, एका कड्यावर वेगवेगळे उभे राहून सृष्टीसौंदर्य पाहत आहेत. दोन्ही पुरुषांच्या हातात, एकसारखे कॅमेराज आहेत. एकट्या माणसाला कॅमेरा महाग पडलाय. तो जोडप्याच्या कॅमेराकडे वाकून पाहताना कड्यावरून खाली पडतो.
तो पडत असताना आवाज: औषध _ _$, X-ray _ _$, Chiropractor (फिजिओथेरपिस्ट) _ _$

खाली जाऊन पडलेला माणूस दिसत नाही पण त्याचा आवाज येतो "I am OK" ("मी ठीक आहे").

आवाज: सारखाच कॅमेरा ३०% कमी किमतीला घेणे priceless (अमूल्य), 'देअर इज अ स्मार्टर वे टू बाय मास्टरकार्ड मार्केटप्लेस! ' - असं काहीसं.  
 

जाहिरातीचा परिणाम OK. जाहिरातीला जे पोहोचवायचं होतं ते तिने पोहोचवलं का? -"हो, मास्टरकार्ड मार्केटप्लेस वापरून वस्तूंवर सूट मिळेल". जाहिरातकर्त्याचं काम चोख.

माझ्या मनातली भावना: माणूस खाली पडला आणि तो तिकडून 'I am OK'  असं सांगतोय, हे priceless (अमूल्य) नाही का?

माणूस खाली पडला. त्याच्या दुखण्यावर होणारा खर्च मोजणे ह्याला एक वेळ आपण विनोदाची झालर समजू. पण 'तो मनुष्य जोडप्याच्या, स्वस्तात मिळालेल्या कॅमेराकडे बघताना खाली पडला' म्हणून तो कॅमेरा जिथून (मास्टरकार्ड मार्केटप्लेस) घेतला त्याचे महत्व नमूद करणे, मला फारसे पटले नाही. माणसाचा जीव कधीपण priceless (अमूल्य). जाहिरातकाराने देखील तसेच दाखवायला हवे होते. शेवटी 'सर सलामत तो पगडी पचास'. जीव राहिलं तरच लोक मास्टरकार्डचा वापर करतील. माणूस पडला आणि काहीतरी आयुष्यभराचं दुखणं लागून राहिलं तर तो महाग कॅमेरा घेतल्याचा दु:ख करणार नाही, कड्यावरून पडल्याचं दु:ख करेल.

जगात माणसाच्या जीवाची किंमत कमी व्हायला लागलीय का?

-संपदा म्हाळगी-आडकर ४/२३/१०