प्रेरणा : अशीच कुठून तरी ...
साधु समोर उभा होतो
हताश मी हात जोडून
सात आठ साधू होते
तिथे चटईवर बसून
" बाबा " मी म्हणालो " काही सुधरत नाही "
"लई प्रयत्न करुनही पोरगी पटत नाही "
बाबा हसले इतर साधुंकडे बघून
म्हणले मला " तुही ये वत्सा ,एक चटई घेवून "
( कविता आवडल्यास : प्रतिसादा बद्दल धन्यवाद
न आवडल्यास : हा फालतू जोक ( पीजे) ऐकला होता , मी फक्त काव्यबद्ध( ??? ) केलाय ---इदम न मम )
