१० वी पर्यंत मुलांच्या शाळेत शिकलो. ११ वी - १२ वी पण छोट्या कॉलेज ला
असल्यामुळे तिथे पण फार मुली नव्हत्या. त्यामुळे मुलींमध्ये गेल्यावर
त्यांच्याबरोबर कसे बोलायचे कसे वागायचे ह्याचा फारसा अनुभव नव्हता.
 १२ वी नंतर मोठ्या कॉलेज ला गेलो.

आणि Fy च्या पहिल्याच दिवशी ती दिसली.  तिकडे एका घोळक्यात थांबली होती.

तिच अतिशय सुंदर,  निरामय आणि मनमोकळं हास्य पाहून मनाला खूप छान वाटलं. जाऊन तिच्याशी बोलावंसं वाटलं.

पण आम्ही इतके धीट कुठे?  मनातली इच्छा मनातच दाबली आणि सगळे मुकट्यानं लेक्चर जाऊन बसलो.

तिच्याशी
बोलण्याचा योग आला तो Fy च्या वार्षिक परीक्षेच्या दिवशी. एक वर्ष तिला
लांबून बघण्यातच समाधान मानलं. खूप धाडसानं मी बोलायला पुढे सरसावलो आणि
माझ्या तोंडातून एकदाचे शब्द फुटले

"हाय, कसे गेले पेपर? मला electronics चे दोन्ही पेपर फार अवघड गेले. "..

"गेले गठठ्यातून, आता निकाल लागला की कळेलच कसे गेले होते ते.. बाकी?  सुट्टीत काय करणार? ".. ती बोलली.

"काही ठरवलं तर नाहीये, बघू.. "..

"ओके, बाय, मला जायचंय.. "

"बाय.. " मनात इच्छा नसून पण मला बाय करावे लागले.  ... आणि स्कूटी वरून ती निघून गेली.

दोघांकडेही भ्रमणध्वनी नव्हता.
त्यामुळे सुट्टीभर काहीच संपर्क झाला नाही.  आक्खी सुट्टी निघून गेली...
आणि परत एकदा कॉलेज चा दिवस उजाडला. आज ती दिसणार म्हणून मनातल्या मनातच
मी खूश होतो.

ती कुठे दिसतिये का बघायला मी गेट वरच थांबलो.   ती आली,  गाडी पार्किंग मध्ये नेताना तिनी मला बघितलं आणि मस्त स्माईल दिली.

'ती आपल्याकडे बघून हसली? ', मी ह्या नशेत असतानाच ती गाडी लावून माझ्या जवळ येऊन थांबली.

"काय म्हणताय साहेब? इथे का थांबलाय? " ह्या वेळेस तिनी सुरुवात केली.

मला एकावर एक सुखद धक्के बसत होते. "काही नाही, सहजच कोणी ओळखीचं दिसतंय का ते बघत होतो.. चल जयाचं वर्गात? "

"हो चल, उशीर झाला आहे, लेक्चर चालू झाला असेल. "

आणि
अशाप्रकारे संभाषणाला सुरुवात झाली. ती बोलायला सुद्धा खूप मस्त होती. तिच
बोलणे तासंतास ऐकावे असे वाटायचे. जसे दिवस पुढे पुढे जाऊ लागले,
 तसे आमच्या मध्ये मैत्री निर्माण झाली.
 इतर मुलींबरोबर पण मी अगदी बिंधास्तपणे बोलू लागलो.

मला बुद्धिबळात आवड. स्पर्धा असल्याने लेक्चर बुडवून मी त्या पत्र्याच्या आर्ट सर्कल च्या खोलीत जाऊन सराव करायला लागलो.

साधारण आठवडा गेला असेल,  तिनी मला विचारलं,  "चल,  मी पण येते बुद्धी लावायला"

"अरे
वा!, चल की" मी एकदम आनंदानं उत्तर दिले.
 आणि मग त्या दिवसापासून कोणत्याच लेक्चर ला न बसता थेट आर्ट सर्कल च्या खोलीत जाऊन त्या लोकांची नाटक
बघत बुद्धिबळाचा सराव करायचा, अशी आमच्या दोघांची दिनचर्या झाली.

तिला बुद्धिबळामधलं खरं काहीच येत नव्हत,
 तरी ति यायची.  कदाचित फक्त माझ्या सहवासात राहायचे म्हणून येत असावी अस
मला वाटू लागले. मग ती खास माझ्यासाठी डबा करून आणू लागली. आमच्या मधील
नात हे मैत्री पुरते उरले नाहीये ह्याची एव्हाना दोघांना जाणीव झाली होती.

माझयासाठी एखादी वस्तू
आवडणे परिचित होत, पण एखादी व्यक्ती आवडणे हा अनुभव नवीन आणि
फार वेगळाच होता. मी तिला विचारायचं ठरविलं. त्या दिवशी ती आली, थोड्याफार
गप्पा झाल्या.

"काय रे? आज इतका गप्प गप्प का? काही होतंय का तुला? "..

"नाही गं, असच, मला काहीतरी बोलायचं होत तुझ्याशी";

"अरे मग बोल की"..

"असू दे गं, परत कधीतरी बोलीन.. "

माझ्या मनात काय चालू आहे हे तिनी बरोब्बर ओळखलं,  तिला पण हे हवंच होत की..

"चल आपण स्कूटी वर फिरायला जाऊयात"..  ती बोलली. मी मुकट्यानं तिच्या मागे बसलो. तिनी गाडी पाषाण च्या त्या मस्त एरियात नेली.

"हा, तू काहीतरी बोलणार होतास.. "

तिनी दिलेला सिग्नल न ओळखायला मी इतका वेडा नव्हतो. मी मन घट्ट केलं, मोठा श्वास घेतला आणि बोलून मोकळा झालो

"मला तू खूप आवडतेस!! "..

"क क क्क क क काय? ".. तिच्याकडून हे उत्तर आलं.

"मला
जे बोलायचं होत, ते मी बोललो, आकाशवाणी एकदाच होते, चल आता मला परत सोड
कॉलेज जवळ.. " मी प्रचंड हिंमत दाखवून घाई घाई मध्ये बोललो.

तिनी गाडी बाजूला घेतली, आणि माझ्या डोळ्यात डोळे घालून ती म्हटली,

"तिकडे रस्त्याकडे काय बघतोय? माझ्याकडे बघ"..  .

मी हळू हळू नजर तिच्या डोळ्यांकडे नेली.

"हा आता परत बोल मगाशी काय बोललास"..  ती म्हणाली;

"मला
तू खूप आवडतेस गं, तुझी खूप आठवण येते, तुझ्याशी बोललो नाही ना, तर करमत
नाही बघ, फार विचित्र वाटत.. "  तिच्या नजरेला टाळून मी एवढे बोललो आणि
तिच्या उत्तराची वाट बघू लागलो. आपण फार मोठा घोटाळा केला अस मला वाटू
लागलं.

"ए वेड्या, हे बघ,..... वरती बघ माझ्याकडे".. मग मी नजर हळू हळू तिच्या डोळ्याकडे नेली.

"मला पण खूप आवडतोस, मला पण तुझी खूप खूप आठवण येते रे. ".. हे बोलताना तिची नजर हळूच बाजूला दुसरीकडेच गेली होती.

तिचे
शब्द कानावर पडताच माझा आनंद गगनात मावेनासा झाला, तिला कडकडून मिठी
मारायची माझी इच्छा झाली.
 पण वेळ आणि जागा चुकीची असल्यामुळे ते राहून गेलं.

गाडी परत फिरली,
कॉलेज च्या गेट जवळ पोचेपर्यंतची ती ६-७ मिनिटे मी मनातल्या मनातच हसत
होतो. स्वतः वरच मी प्रचंड खूश झालो होतो.  ह्या गोष्टीला
propose टाकणे हे म्हणतात हेही मला माहीत नव्हत.

तिनी मला कॉलेज च्या दारात सोडले,  आता मात्र आम्ही दोघही एकमेकांच्या नजरेत अगदी बिनधास्त बघत होतो.

तोंडातून एकही शब्द न कढता सुद्धा आमच्यामध्ये प्रचंड मोठा संवाद चालू होता..

(क्रमशः)