गोड धडधड उरी तिच्या, लागताच चाहूल
चिमणी लागली नाचायला होणार म्हणून मूल

वाळलं गवत अन काड्या करीत होती जमा
पडणाऱ्या कष्टाची नव्हती तिला तमा

घरटं छान मऊ व्हावं एकच ध्यास मनी
काळजी करणं बाळाची, होती सवय जुनी

दोन पिलं जन्मली, खोप्यात होती घाई
आनंदात नहात होती, वेडी त्यांची आई

पिलांना भरवण्यासाठी बाहेर ती जाई
शोधून शोधून दाणे घेवून, घरी ती येई

चोंचीत दाणे भरवताना, आनंदाची सर
पिले वाढता वाढता त्यांना फुटू लागले पर

दाणे घेवून पुढे चाले हळू हळू चिमणी
पिले मागे येतायत बघून होई सुखरमणी

एके दिवशी चिमणीला, मिळेनात दाणे
पीडा तिच्या मनाची देवच एक जाणे

मिळाले ते घेवून परत आली घरा
पिले कुठे नव्हती, खोपा मोकळा पुरा

भिरभिरत्या नजरेला दिसत नव्हते कुणी
पंख फुटता भुर्र उडाले, कहानी ही जुनी

मीच तर त्या पंखांना दिलं होतं बळ
म्हणूनच तर भोगतेय काळजातली कळ

एक चिमणा पुन्हा तिच्या सान्निध्यात आला
प्रणयासाठी अनुनय नवा सुरू झाला

"अंगचटीला येवू नकोस! नकोय मला मजा
लेकरे माझी उडून गेली भोगतेय मी सजा"

इतिहास परत घडणे नकोय मला आता
मरेन पण होणार नाही फिरून मी माता

घरटे विरान अंगणी नुसतीच त्याची शोभा
चिमणी गेली पिले गेली गेलीय त्यांची आभा

ओसाड खोपा सांगत आहे अजूनही कथा
सुखासाठी सवय हवी भोगण्याची व्यथा

निशिकांत देशपांडे मो.नं. ९८९०७ ९९०२३
E Mail :- दुवा क्र. १