सौदामिनी…
अगं… कुठल्याशा कभिन्न ढगामागून
दावून जातेस तू,
प्रकाशानं ओथंबलेलं तुझं तेजाळ रुप…
आणि मी मात्र,
आपल्याच मुळांशी खिळलेला,
माझ्याच पारंब्यांच्या गुंत्यात
अडकून पडलेला…
बांधत बसतो अंदाज
येणाऱ्या प्रत्येक ढगामागं
तुझ्या असण्या-नसण्याचे.
आणि क्षणैकच दिसलेल्या
तुझ्या त्या हसण्यातून ओघळलेल्या
प्रकाशधारांत न्हाऊन घेतो मी…
एक दिवस
अशाच एखाद्या कभिन्न ढगामागून येशील,
आणि घेशील मला तुझ्या अग्निमिठीत…
तेव्हा कदाचित राखच उरेल माझी.
त्या निर्वाणक्षणापर्यंत एवढं पुरे…
