कृष्णधवल मेघांनी
मन आसमंत भरून येतो
अन दाटलेल्या कंठास
त्याचवेळी बांध फुटतो ||१||
निर्जन प्रवाळयुक्त
आठवणींच्या बेटावर
निराधार मी भूतकाळात
घसरत जातो ||२||
बालपणी मातृप्रेमान बहरलेला वृक्ष
भर वसंतात पानगळ झाला
तरीही तयाची हरेक पर्ण जाली
काळजाच्या पुस्तकात मी जपत असतो ||३||
कौमार्यात जीवापाड जपलेला
मखमली मैत्रीचा मोरपीस हरवून गेला
जरी आजही मिळणार नसला
तरीही तयाला उगीचच शोधात हिंडतो ||४||
तारुण्यात हृदयात पुजलेली मासोळी
विश्वास मोडून सागरात निघून गेली
तरी आजही ती सुखी असावी म्हणून
किनाऱ्यास बोलत बसतो ||५||
गृहाश्रमात पवित्र बंधनांनी एकरुपलेली अर्धांगिनी
डावाच्या अंती निघून गेली कायमची
तरीही ती माझ्या नयनातच आहे
अस म्हणत म्हणत मी जगात असतो ||६||
वार्धक्यात आता
पोटची पोर जेव्हा वृद्धाश्रमात धाडतात
तेव्हा नकळत डोळ्यांच्या पापण्या ओलावतात
अन पुन्हा मी त्याच
निर्जन प्रवाळयुक्त आठवणींच्या बेटावर
घसरत राहतो एकटाच
अगदी एकदाच ||७||
-शीतल