न संपणारे प्रश्ण त्याची उत्तरे मी द्यायची

जीवनाची कैफियत कोणा पुढे मांडायची

जे जसे होते तसे मी निमुट स्वीकारायचो

जाणून होतो शेवटाला राख आहे व्हायची 

आपले परके कुणाचा सोसही नव्हता मला 

स्वाभिमानी दुख: माझी अश्रू सांभाळायची 

जेवढे जमले मला मी तेवढा झालो तुझा 

सांग किंमत जीवना मी कोणती मोजायची 

मी तसा नाजुक मनाचा अन् तुझे न्याहाळणे

हरएक श्वासाला अता माझी दखल मी घ्यायची

.................................................................मयुरेश साने