तसा नेहमी आनंदी मी असायचो
क्वचित-प्रसंगी दुःखातहि मी हसायचो...
उमेद होती जगण्याची तेव्हा मजला;
अपयश आले तरिही कंबर कसायचो...
ओळख माझी कसे विसरले अताच हे?
या मित्रांच्या गराड्यात मी बसायचो...
पाहत होतो स्वप्ने मी पूर्वीदेखिल...
पण स्वप्नांवर मी अवलंबुन नसायचो...
भोळा होतो, नव्हतो आशावादी मी!
तुझ्याच वचनांवर मी भाळुन फसायचो...
