व्यसनाधीन!

तू गरज होतीस आणि हवीसही होतीस,

ती, असली तर ठीक, नसलीच तर उत्तम!!

२-३ कॅलेंडरं बदलली, फ्लॅटच छत वॉटरप्रुफींगला आलं.

पाळणा आला, दवाखाना आला, औषधं आली;

आता तू आणि ती, दोघीही गरजेच्या सदरात..

असायलाच हवीत अशी दोन श्रद्धास्थाने....!

तू लसूण तळून देतेस म्हणून.

आणि 

ती इथून दूर नेते म्हणून.

"हम दो, हमारा एकच! "

(नशीब! )

एवढ्यावर थांबलो पुढे,

शाळा, ऍडमिशनं, दप्तरं, 

इत्यादी. इत्यादी. इत्यादी.

आता ती गरज, आणि तूही असलीस तर उत्तमच!

"तळलेल्या लसणापेक्षा क्षणभराची शांतता प्रीफर करायला लागलोय आता मी."

आदळा-आपट, कुरबुरी, कटकटी, आवेग, आक्रोश

भांड्याला-भांडं, शब्दाला-शब्द.

पॅरललीच या सगळ्याच्या, 

कॉलेजं, डोनेशनं, प्रगती अधोगती..

काहीच हातात नसलेल्या या गोष्टी.

आता ती हवीच, आणि तू नसलीस तर उत्तमच!

"नकोच तिज्या-आयला रोजचे ते नाटक!! "

.

.

.

.

.

.

आता कोणीच नाही.

आता कोणीच नाही, फक्त ती, ती आणि तीच!

देहाला सुधा तिचाच दर्प.

पण स्वप्नांना मात्र तुझा.

तान्हुल्या जीवाचे हसणेही आठवते ना अधून-मधून,

ते पण ते ही तीच्याच नशेत.

तुझ्या नशेचा जीव घेतला ना मी...

कधीच.

तिच्याच नशेत अथांग बुडालेलो होतो ना...

तेव्हा.