वटवाघळं निघुन गेली पण पोटात कावळे ओरडायला लागले होते. झपझप पावलं उचलत डाव्या बाजुअखेरच्या कमानींमधुन असलेल्या छोट्या पॅसेजमधून आम्ही सगळे एकदाचे त्या गच्चीत पोचलो. "जितम जितम जितम" आम्ही आमच्या ष्टाईलनं एकमेकांना चिअर्स केलं. सगळ्यांचा उत्साह वाढला. पण पुढे काय वाढून ठेवलंय याची कुणालाच कल्पना नव्हती...

"हुश्श", "पोहोचलो बाबा एकदाचे, त्या गच्चीत" स्वप्नीलने सुस्कारा सोडला. " आपन को समझा क्या भिडू, स्साला जो दिमाग में ठान लेता है वो आपुन करताइच हय!" पोप्याचा ओवरकान्फ़िडंस ओसंडून वाहु लागला. त्या दमातच त्यानं ती हॉकी स्टिक जोरात आपटली; तिचा टवका निघाला तो थेट माझ्या कानशिलाजवळून गेला.

एका कोपऱ्यात शिऱ्यानं शेकोटी पेटवली आणि तिच्या शेजारीच दगड लावून चूल केली. "अगं तुझ्या उसाला लागंल कोल्हा... गं, तुझ्या उसाला..." पोप्या सुरु झाला. शेकोटीच्या उजेडात वाडा अधिकच भयाण भासत होता. आमच्या पाठच्या बाजुला एक दगडी जिना वर असलेल्या एका छोटेखानी खोलीपाशी जात होता. "जायचं का वरच्या खोलीत?" पोप्यानं स्वप्नीलला डिवचलं. स्वप्नीलनं त्याकडं दुर्लक्ष केलं. दिप्यानं चुलीवरच्या भांड्यात पाणी ओतायला सुरुवात केली. आणि...आणि आम्हाला घड्याळाचे ठोके ऐकु आले. "आँ?","कसं शक्य आहे?"..."की, नुसताच मनाचा खेळ?" माझं समोर लक्ष गेलं. शेकोटीच्या प्रकाशात आमच्या लांबच्या लांब सावल्या पसरल्या होत्या. अगदी खालच्या गवतांवरून कुंपणाबाहेरपर्यंत! गच्चीचा एक कट्टा तुटला होता. "आणि हे काय? ही सहावी सावली? ही कुणाची?" मी बारकाईनं पाहिलं आणि त्या सहाव्या सावलीच्या खाली जिन्याची सावली दिसली. मी गर्र्कन मागं पाहिलं. जिन्यावर तर कोणीच नव्हतं. तशीच झपाट्यानं मान पुढं वळवली. ती सावली दिसेनाशी झाली. मला चक्रावल्यासारखं झालं.

"अब्बे, मागच्या बाजुला विहीर आहे..." परागच्या आवाजानं मी एकदम भानावर आलो. "मग, टाक उडी!" - पोप्या. विहीर बघून पोप्याला आपल्याला तहान लागलीय याची जाणीव झाली. दिप्यानं तर आणलेलं पाणी चुलीवरच्या भांड्यात ओतलं होतं. आणि एव्हाना ते उकळायलाही लागलं होतं. पोप्यानं ओठावरुन जीभ फ़िरवली. "बॉस्, आपण खाली जाऊन पाणी घेऊन येऊ या. गाडीत आहे छोटा कॅन.." पोप्या शिऱ्याकडं पाहून म्हणाला. आणि एकदम चमकून मागं बघु लागला. "काय रे, काय झालं एकदम?" शिऱ्या सावध होत त्या दिशेनं पाहत म्हणाला. "काही नाही यार, लगता है सबक सिखाना पडेगा", पोप्या वरच्या खोलीकडं बघत म्हणाला. " ए ढक्कन, चढ गयी क्या तेरेकु?" शिऱ्यानं पोप्याची खिल्ली उडवायला सुरुवात केली. "अरे यार, मी तर या नादात बाटली विसरुनच गेलो होतो". "स्वप्न्या बाटली काढ रे भावा" पोप्यानं ऑर्डर सोडली.

व्हिस्कीचा आनंद घेत पोप्या शिगरेटचे झुरके घेऊ लागला. पण तो बारकाईनं त्या सावल्यांकडं बघत असावा. दोन मिनिटं शांततेत गेली असतील नसतील एवढ्यात ती आमच्या मागच्या भिंतीवर बऱ्याच वर असलेली खोलीची खिडकी करकरली." ए कुछ तो झोल है, यार" "मला काही ठिक वाटत नाहीये, आपण कटुया का?" स्वप्नील म्हणाला. "अरे, झालंच दोस्ता! रस्सा तयार आहे, तंदुरी झाली की लगेच गिळायला बसु" दिप्या परागच्या तंदुरी कौशल्याची पावती देत म्हणाला. पण पोप्या तोपर्यंत स्वस्थ बसणार नाही याची मला खात्री होती. त्यानं तिथले दगड नेम धरून त्या खिडकीवर मारायला सुरुवात केली. टक..टप.. " ए चल शिऱ्या. आपण एवढे आलोय तर वरच्या खोलीतही जाऊन येऊया" पोप्या माझ्या खांद्यावर थाप देत म्हणाला. " मी तुमच्या बरोबर येणार नाही" - स्वप्नील. " अरे, चांगली आयडिया आहे", " जाणारच असाल, तर काही जाळायला मिळतंय का, ते बघा" "नाहीतर चिकन नीट शिजणार नाही असं वाटतंय" पराग म्हणाला.

"परग्या, जसं असेल तसं खा, नाहीतर नुसता रस्सा खाऊ रे रोटीबरोबर", "उगाच टेंशन नको", मी म्हणालो. "पोप्या, मला आत्ता इथे एक सहावी सावली दिसली, पायरीवर, त्या तिथे त्या खोलीच्या दारापाशी. आणि मागं वळून बघितलं तर कोणीच नव्हतं" माझं ऐकून कदाचित पोप्याला त्याला तसंच काहितरी मगाशी दिसलं असं सांगायचं असावं. "तो पोरगा..." "अऽ..आयला, तो यार मला कालपासुन स्वप्नात येतोय यार, त्याच्याकडं लक्ष देऊ नका" पोप्या बरळला. "मला मघाशी तो बोक्याशेजारी दिसला होता, खालच्या जिन्यापाशी". "क्काय???" मी अक्षरशः ताडकन उडालो. "ए, जाउ दे ना यार, त्याला आता चढलीय" शिऱ्या मला शांत करत म्हणाला.

"अरे, पण!" मी. "अरे, यार..तो मुलगा..यार...आमच्या शेतावरच्या जमिनीवर..." पोप्या काहितरी बरळला. " महिपतीच्या लेका...तुझ्यायला..."पोप्या असंबद्धपणे बडबडत जिना चढु लागला...

मी पोप्याचा हात खेचायचा प्रयत्न केला. पण पोप्याचा जोर वाढला होता. जितका जोर वाढला होता तितकाच त्याचा तोलही जात होता. "एवढंसं कार्टं... च्यामारी" पोप्याच्या बडबड चालुच होती. तिचा कशाशीच संदर्भ लागत नव्हता. पोप्याला कंट्रोल करणं तर भारी अवघड झालं होतं.

                                                                                                  क्रमशः
                                                                                     (अंतिम/सातवा भाग लवकरच...)