आमची प्रेरणा बकुळ यांची कविता ती वाट लांब गेली

मी आठवू कशाला 
जो काल 'भूत' झाला
होता कसा असा हा
माझ्या गळ्यात आला

डोक्यावरी तयाच्या 
न मुळीही केस होते
नाना परी कळा अन
डोळ्यांस भिंग होते

हृदयात आस होती
नि मुळात त्रास होता
चालू परंतु त्याचा
हा अट्टाहास होता

सोडून लाज सारी
चोखाळी वामरस्ता
जरी बंद बार सारे
शोधी इथे हा गुत्ता

आता मनास वाटे 
का हे खरेच झाले?
ती ब्याद लांब गेली 
झाले बरेच झाले