रस्त्यावर गरगरणाऱ्या चांदण्याने;

सारं कसं झगमगाटात न्हालेलं;

माणसांच्या फेसाळणाऱ्या लाटांनी;

समुद्राला भरतं आलेलं.

रस्त्याच्या कडेला ति उभी;

केसात रातराणीचा गजरा माळून;

तिचा रात्रीचा धनी शोधताना;

उन्नत छातीत भीती लपवून.

चढलेला रोजचाच रंग ओठांवर;

चढलेले पावडरचे थर गालांवर;

डोळ्यांचा इशारा; शरीराचा चाळा;

कुणीतरी तयार होतो मदनाचा खेळ खेळाया.

रात्र सरते त्या अनोळखीबरोबर;

कवडीमोलात त्याची दिवाळी साजरी;

का? कशासाठी? फक्त तिच्या पोटासाठी अन्;

नाईलाजाने लादलेल्या मातृत्वासाठी.

रात्र संपता संपता डोळे जडावतात;

कधीही पूर्णं न झालेल्या झोपेने;

तोपर्यंत तिच्या रोजच्या बिछान्यावर;

त्यानं तिच्याकडून पै अन् पैचा हिशेब घेतलेला.

जातानाही तो तिच्या गजऱ्याच्या कळ्या;

कुस्करून; त्याच्या सुगंधात धुंद होतो;

वर तू मनासारखी सोबत केली नाहीस;

म्हणून कानाखाली खाडकन् देऊन जातो.

मग वेदनेनं कळवळणाऱ्या शरीराला;

समजावून ति तिच्या बाळाला जवळ करते;

अन् ते वेडही एक थेंब दुधासाठी;

तिच्या आत्म्यालाच झोंबत राहते.

ते बिचारं दमत लढून लढून;

डोळे विझतात; पोटातली आग विझत नाही;

तिने एवढे गमावून सुद्धा;

ति अन् तिचं मातृत्व कधीच सुखावलं नाही.