दुसऱ्या दिवशी मी ऑफिसला लवकरच गेलो. मी आता प्रतिभाकडे लक्ष द्यायचं नाही असं ठरवलं. ती जरा उशिरा आली. ती माझ्याशी एकही अक्षर बोलली नाही. म्हणजे ती कधीच बोलत नसे. कालच्या प्रकारानंतर ती माझ्याशी बोलणार नाही अशी माझी खात्री होती. मी डोळ्यांच्या कोपऱ्यातून तिच्या चेहऱ्याचे निरीक्षण करित होतो. एकीकडे कामही करीत होतो. निदान तसे दाखवीत तरी होतो. तिच्या चेहऱ्यावर कालचे काहीच अवशेष दिसत नव्हते. मला तिचा चेहरा एकदा तरी आक्रसलेला पाहायचा होता. निदान काहीतरी प्रतिक्रियेची अपेक्षा नक्कीच होती. मला असे गप्प बसणारे लोक आवडत नाहीत. तिच्या चेहऱ्यावर एकही सुरकुती नव्हती. जणू इस्त्री केलेला रुमाल. आता मला खात्री झाली की ती मला काहीही विचारणार नाही. मी मग खरच कामात बुडून गेलो. एक दोन वेळा नारायणच्या केबीन मध्ये चर्चेसाठीही जाऊन आलो. अर्थात ती त्यात नव्हती. आज ती लाल रंगाचा ड्रेस घालून आली होती. खांद्यावरची ओढणी सांभाळीत ती काम करीत होती. तिला ड्रेसची सवय नसावी असे वाटले. तिचा बांधा आणि इतर अवयव आज उठून दिसत होते. तिच्या अंगाचा घाम मिश्रित सेंटचा वास मला उत्तेजित करित होता. मला थेट पाहता येणं शक्य नव्हतं. दुसरी एखादी स्त्री असती तर तिला जवळून न्याहाळण्याची मिळालेली संधी मी सोडली नसती. तरीही काहीही पाहत नाही असं दाखवीत मी पाहता येईल तेवढं पाहत होतो. कदाचित हे तिच्या लक्षात आलं की काय कोण जाणे. लंच  टाइम झाला. ..... मी लंचला जाण्याच्या तयारीने उठलो. आणि वळलोही. .......