म्हणून मी स्वतःला
कामाच्या ढिगात गाडतो
तुझ्या आठवणींच्या भुतांना
दूरदेशी धाडतो
चुकून आज चूक झाली
विसर पडला या गोष्टीचा
भरल्या जखमेतल्या रक्तालाही
मोका मिळाला बंडखॊरीचा
कोमेजल्या फुलांनाही
मंद गंध दरवळतोय
दिवससुद्धा आज दुष्टपणे
रात्रीला हुलकावतोय
उष्ण उन्हाळी वारेसुद्धा
श्वास तुझाच घेउन आलेत
आज पुन्हा तेव्हासारखे
सगळे तुलाच सामील झालेत
का मला तू एकटयाला
स्वस्थ बसू देत नाहीस?
माझ्या एकटेपणालाही
एकटे म्हणून सोडत नाहीस?
विसरून गेलीस तू होते काही
थोडे फार जे काही
आठवणींच्या तुरुंगात
खुशाल मला टाकून देई
सुटकाही होत नाही
शिक्षाही संपत नाही
का कधी न केल्या गुन्ह्याला
कसलीच क्षमा नाही?
